sábado, 7 de diciembre de 2019

Fragmentos





Para ti e contra min.

Sorprendérame a vosa presencia, a túa e máis a de Sandra, aquela tarde no miradoiro principal da Lagoa de Cospeito. Estaba rematando un poema que aínda non logrei completar a día de hoxe. A camisa verde de liño, a chaqueta de meu avó e as gafas de sol. Estou convencido de que o meu aspecto non foi agradable, intuín as sensacións e no teu caso: formaban parte desa complicidade natural que adquirimos dende a infancia. Aínda así, sabías que a miña indumentaria me permite escribir o que son. Sempre pensei que un poeta debe ligar a súa aparencia á súa persoa, pero sobre todo, á súa escrita. Como se proxectáramos unha falsa uniformidade moral e física. A imaxe dos poetas complementa á súa poesía igual que a música acentúa as emocións que emanan da escrita. Sabías que a imaxe-aparencia era moi importante para min, pero por encima de todo estaba a persoa. En todas as manifestacións artísticas que logran marcar, precipitar e permanecer, xace un corazón bondadoso e sereno. Ti, lograches proxectar a miña escrita porque me construíche como persoa en base a ese corazón. Non hai día en que non o pense.

Á hora de continuar en política, preocupeime (cecais demasiado) por esa aparencia. Unha escrita escura, rachada, inconexa; unha escrita que abra os campos do misterio. Se a miña escrita é negra, a miña imaxe tamén. En min, todo o mellor, xurde a partir dun acto dramático; igual que estas liñas. A miña é unha creatividade desgarrada. Igual ca do famoso humorista da década dos oitenta, Eugenio, que proxectou o seu humor despois de perder o amor da súa vida. Preocupeime por como conciliar isto. Pregunteicho. Dixéchesme que estabas orgulloso de min, que tirara adiante. Confiabas en que o meu corazón e a miña persoa forxaran un bo político. Contigo, cando máis o necesitei, sempre puiden conxugar o verbo estar. Isto nunca se di en van. Moito menos nunha sociedade que repele os afectos, despreza a educación e quebra a amizade. Quen le, debería preguntarse a canta xente tocou na semana, con canta estableceu contacto visual de confianza ou cando foi a última vez que se sentiu apreciado.

Mentres facíamos a ruta da Lagoa, pouco despois de pasar o miradoiro de pedra situado a carón do Guisande, detívenme por un intre a tocar e contemplar a cortiza dos bidueiros. Encántanme estas arbores, a súa cortiza lémbrame ao cáliz da flor das magnolias. Se hai algo branco que se achega á perfección é a cortiza dos bidueiros e as pétalas das magnolias. Claro, e escribo isto, porque para min a negrura en todas as súas manifestacións é sempre impoluta, perfecta e limpa. O feito de ficar a observar os bidueiros, pospuxo un intre a miña conversa con vos. O caso é que cando regresei a ela, atopeime cun: "Será un deses escritores que saen nos libros que terán que estudar os nosos fillos e netos". E non me estrañou, porque sempre mo dicías e sempre o tomaba con retranca: "E ti sempre estás co mesmo!". Con todo e malia a gargallada, esta vez percibín que o dixeras con menos retranca. Sentín que o feito de dirixirte á persoa que amabas sumado ao lugar (que amo) onde estabamos, coartou a túa ironía. Iso, ou esta vez, a última, pronunciaches a frase semellando ter fe.

Remataramos a ruta mentres a noite caía sobre nós. Foramos tomar uns viños e mesmo cearamos na pizzaría. Fóra unha tarde pracida. A mellor tarde que pasei con vós.
  

Fragmentos


[A miña cabeza era unha cacería onde todos os canóns apuntaban a ti. Sentinme coma un cervo que atopa o claro mentres ladran os cans de presa. E outra vez o frío? Retallos do pasado/vestixios do futuro. E a pólvora sobre as mans? A pólvora sempre sobre as mans ata que poidamos ofrecer o noso incendio.]

[E de todos os crebacabezas que recompuxeches: a min fáltame as esquinas. Dirías que unha vida se pode iniciar polo centro? Non, claro. Aquí a amizade fundamenta o amor.]

[Ao lonxe catro perdices erguen o voo e crávanse no mato. A brevidade das aves na contemplación do teu rostro.]

[Soñabas con mercar unha agra e plantala a froiteiras. Igual ca min.]

[Amabas o lugar onde te acolle a morte. Igual ca min.]

[Quen me dera ter dous irmaos coma os teus. Pero agora sei a quen teño e a quen non.]

[Que diré de las nochessss? O noso corazón late coma o dun lobo alentando entre a néboa. Pero aquí non hai estrelas que proxecten o firmamento.]

[Y de los tomares y beberes? Bebín contigo o mellor que vivín.]

[Vállame Deus! Algúns converteron a túa morte nunha lección de vida. Entón podería escribir: "a túa morte obrigounos a ser felices". Pero eu tamén son feliz lembrándote.]

[Nunca fomos uns rebeldes sen causa, pero se puidera cuspir toda a túa rabia... rotaría o Sol.]

[Vállame Deus! Vállame Deus! Os vellos amigos/as almas perdidas. Se puideras escoitar... prefería un puñal antes ca algún comentario. Ti: "Eu se teño un amigo será pra estar con el o máximo da vida que poida."]

[Pero eu tampouco fun o mellor pra ti. E dóeme pensalo. O frenesí da miña vida obrigoume a distanciarme da xente que amo. "O frenesí" que hipócrita. Dani, recoñece que sabías do prioritario. Sabía do prioritario antes de que fose "prioritario", pero non souben centrarme nel.]

[Non che contei aquilo que me dixera. Dixera: "Ti non es a persoa que todo o mundo cre que es". Tiña razón. Ti daríaslle a razón. Fostes os únicos que me apertastes os dentes contra a terra. Fixéstesme sentir máis humano. Ameivos. Ameivos pero daquela comezaba a ser eu. "O eu". Un cabalo negro desfreado. Un imbécil.]

[Loitar contra a barbarie é aprender a amar. Isto aprendino de ti. Afrontaba o peor ano da miña vida cando caíches na enfermidade. A túa barbarie definitivamente era máis solemne. Reaccionei tarde pero reaccionei. Prometinme que coidaría os meus afectos, as persoas que amo e as persoas que máis me importan.]

[Despois de ti, todo cambiou. Sigo coa promesa adiante. Pero teño problemas co verbo "estar" para non rompela.]

[Aprendín a escoitar, a calar máis a miúdo, a que as miñas palabras sexan coma puñais. Sei poñer punto e final ás cousas. Estou feliz por isto. Estarías feliz por min.]

[Penso na cita de Sam na novela de Paul Auster:
-Abandoné la esperanza de ser alguien –decía-. El objetivo de mi vida era huir de lo que me rodeaba, vivir en un sitio donde ya nada pudiera hacerme daño. Intenté destruir mis lazos uno a uno, dejar escapar las cosas que me importaban. La idea era lograr la indiferencia, una indiferencia tan poderosa y sublime que me protegiera de cualquier ataque. Me despedí de ti, Anna,… del pensamiento de volver a casa, incluso intenté despedirme de mi mismo. Poco a poco me volví tan calmo como un Buda, sentado en mi rincón sin prestar atención al mundo que me rodeaba. Si no hubiese sido por mi cuerpo –las demandas ocasionales de mi estómago y de mis instintos- tal vez no hubiese vuelto a moverme. Me repetía a mí mismo que la solución perfecta consistía en no desear nada, no tener nada, no ser nada. Al final llegué a vivir casi como una piedra.
Renuncio a ser unha pedra, aínda que todo me obrigue a esa frialdade.]

[Para os que loitamos a carón de ti: é imposible que nosa loita non remate nos teus soños.]

[Tamén escribo en nome dalgúns que sofren en silencio. Que ben o levamos. Si.]

[Queríate demasiado como pra perderte tan axiña. Daquela, negueime a facerche caso. Quero pensar que non tiñas razón. Se te perdín a ti e errei naquilo... soamente podo ser un nómade. Ou un home cada vez máis negro.]

[E ben Daniel, ben. Pechache xa outra étapa da túa vida? Pero lembra, non fagas ruído ao pechar a porta.]

[Entro no bosque. Os corvos cantan o noso himno coma nun acto de clausura. Antes de amar a escrita amei o silencio. Pero nunca debín escribir. A palabra recóllese alí onde oso ocupa o seu lar. Alí onde os cabalos claman por nós e para sempre.]

(Imaxe: Muíño da Pesqueira (Xustás). A primeira troita que pescamos xuntos.) 

jueves, 6 de diciembre de 2018

Dádiva//Outono

  
O corpo solidario dá lugar: o dominio é presente. Francisco Cortegoso

Todas as mañás 
o esturno canta sobre a copa do ciprés 
coma se pronunciara a voz da Terra.

O seu reclamo lémbrame
o son dunha promesa 
atravesando os meus beizos,
pero non fun quen de anunciar
a súa chegada como pródiga.

O meu ollo congratúlase pola silueta do bando,
 a que define a frointeira
onde o rigor da distancia se impón,
onde os recordos pertencen
á cadencia do vento.

O meu ollo sabe claudicar.

Mentras, eu, o único esencial:
coñezo a estación
na que a folla cae
e leva consigo a vida.

(Imaxe: O Porto, Ponte do Mercador, Momán de Abaixo)

sábado, 20 de enero de 2018

Real poetry



saúdas a rosa que murcha pende sobre o azulexo
e cravas as córneas na imaxe cando interna recunca

sabemos que o nervio foxe de si por asentir no consciente
sendo quen de retraer a dirección dos efluvios

existe unha forma en potencia do ser
para explosión acústica sen límite
existe o volume que o sorriso esculpe no rostro
cando se cede á benvida





 a rapaza guinda unha lousa á superficie fluvial
ollando a magnitude fractal do rebote

marca un avance
distánciase

quería amosar como o tempo se alía con ela
quería saberse transhumancia mineral




despois de todo ninguén capaz de pronunciarse benévolo
no que desminte:

será que o nervio preexiste á man
será que a man co alimento seduce para optar

(Imaxes: Neste caso imaxes aleatorias coma un mesmo.)

domingo, 24 de diciembre de 2017

Brinde




Contemplar a liña da man
sostendo os capilares que a enfían

disporás as palmas en cunca

que escancien pétalas sobre ti
como a densidade da choiva sobre a raíz que alimenta

que escancien a voz no soñado

brindaremos

Imaxe: Xardíns da Alhambra.

sábado, 23 de diciembre de 2017

The arctic





 lembra do ártico    tamén hábitat
a pelaxe do raposo encetando o estío
os narvais perforando os derradeiros fragmentos da banquisa
pra respirar
aníñanse coma ti en favor do desxeo: mostrando os incisivos

que tanta criatura emerxendo na diapausa
violando a adversidade para sincronizar o desexo

o paso cara o ciclo tamén é resistencia
o paso da permuta
o paso

pronto decatarse que sorrir é unha forma cristalina
por iso o poema

Imaxe: raposo ártico (Alopex lagopus) en plena muda.

domingo, 23 de julio de 2017

COMPOSTELA






Para Oscar Chavarría e Dani Francos

COMPOSTELA
 
o poema comeza cromando as pautas da esperanza
percorrendo un quinteiro orfo de barbarie
a mesma aorta de todos os días:     xoves
entre o arrabalde e o corazón
un grafismo     prorrogándose
coma o licor café do Avante

construímos unha cerbatana
os fíos das oucas entre os beizos
humedecidos -coma sempre- humedecidas
invertemos o sopro
as metáforas afogando a estrofa
o curare
medir a distancia da perfección     finita
coñecer onde garda a sede     a gorxa
presentir ecos de pálpebras
a transparencia: nós
cos sentidos namorados de si mesmos
das súas propias intencións

ao mellor da tempo de:     ir ó Ruta
comentoulle unha rosa amputada a unha palmeira
mentres, o da Traba ás voltas con Federico Antón
que se marcha mañá, que se vai prá Habana
e o epiléptico -sorrir é aguilloar a morte-
sen vitaminas

ouvimos como esvara o tempo
entre bandeiras
ególatras do bulicio
por cada soño un grolo
ate encherse de ilusión
ou de luz

as badaladas dun edificio amantado
a viruxe erguendo sotanas: a fe irta
o trino dos paxaros: as 5:52
anunciando
a evaporación das tebras
na pel do abrente

coa levidade contornando a paisaxe
entre os cascallos da escuridade
-marchamos, coma o poema, marchamos-
a noite e os seus vestixios decrépitos
rematan na proxección do astro

percorremos o quinteiro de volta
ao chegar
coma na vida buscamos as chaves
coma na vida abrimos as portas
coma na vida rematamos con fame

eu atopara en vós:
a reviviscencia
seguir cantando entre os cumios
do taViKe e o taVaKo
subidos ao gran púlpito da amizade
meus, unha vez máis e para sempre
en consonancia:
...que bonita está polas noites Compostela...