IX

 

IX

o poema comeza nun mar calmo

cos coitelos da catástrofe romos

o hálito prorrogándose

dilatando o istmo comunicado

coa península dos seus soños

o tempo: o amorodo estrangulándose

entre a lingua e o padal

a tersa rugosidade

as papilas, o refocilar

na magnitude espuria

do froito

contemplámonos na fusión da arnela

somos o abano de sedimentos e os cantos rodados

o percutido fluír no abatemento

a repousar sempre nos leitos do amor

as inquietudes pérdense

nun lene paseo unidireccional

e a friaxe das ondas

o sentir nuns pés renovados

a solidez do camiño

fitamos un balde violáceo de sangue quente

sucada por exiguos cúmulos de ás

néganse ao peche dun mundo

no que o poema quere rematar e nunca o fai

pois a percepción do instante

prolóngase

(Relento da consigna; 2º Premio XXIV Certame Literario de Poesía e Narración Breve de Cambre, 2017)